Een dag mee met de vogeltellers in Saeftinghe

Ik heb om 10.45 op de parkeerplaats van bezoekerscentrum Saeftinghe afgesproken. Als ik er vijf minuten van tevoren ben, staat er al een hele groep op mij te wachten. Ongeveer 25 tellers zijn klaar om het gebied in te trekken. Na een warme ontvangst en een beginnersfout (mijn laarzen zijn te laag) worden er nieuwe laarzen voor mij geregeld. Ik krijg een wandelstok mee en ik ben klaar om te vertrekken. Ik heb gekozen voor de langste route. Er wordt aan me gevraagd of mijn conditie in orde is en of ik voldoende eten bij me heb. Ik begin nu toch een beetje zenuwachtig te worden, maar ik wil me natuurlijk niet laten kennen. Na een volmondige 'ja' ben ik goedgekeurd om mee te gaan. 

Er worden 4 verschillende routes gelopen, zodat alle vogels in het gebied geteld worden. Henk Castelijns is de coördinator van de wintertellingen. Hij verdeelt de groep in vieren, geeft nog wat laatste instructies en iedereen is klaar om op pad te gaan. Het is een prachtige herfstdag met een zonnetje en weinig wind. We lopen gezamenlijk over de Gasdam (waar de eerste vogels al gehoord en gezien worden) waarna onze wegen scheiden. Ik ga mee met Wim, Christien en Huub. Allemaal zeer ervaren tellers, waar ik veel van kan leren. Mijn vogelkennis is minimaal en ik ben benieuwd wat voor soorten ik vandaag tegen ga komen. Huub neemt mij onder zijn hoede. Hij loopt al meer dan 25 jaar mee, dus dat moet goedkomen! 

Het eerste stuk gaat goed. Zand gaat over in modder en ik ben blij met mijn wandelstok. Regelmatig staan de tellers stil en pakken de verrekijker. '10 Kleine Zilverreigers, 2 Grote Zilverreigers en een Pijlstaart'.  Alles wordt keurig genoteerd door Huub. Hij houdt alle waarnemingen bij en zet dit aan het einde van de dag in een bestand. Ik probeer mee te kijken, maar verbaas me over de snelheid waarmee de tellers de vogels herkennen en tegelijk kunnen tellen. Wat een kenners! 

Na een paar honderd meter wordt het parcours wat uitdagender. De slik wordt dikker en mijn laarzen zuigen vast. Ik voel meteen dat ik niet te lang op één plek moet blijven staan. 'Door blijven lopen Amke,' zegt Huub. Dat werk inderdaad het beste. Ik probeer in het spoor te blijven van mijn voorganger. We werken ons door de eerste geul heen. Hier en daar gaat er iemand onderuit, maar ik blijf staan. Ik moet vooral wennen aan mijn verrekijker die me uit balans brengt. De tellers lijken daar geen last van te hebben. Tijdens het balanceren houden ze alle overvliegende vogels nauwlettend in de gaten: 'Wulp, Watersnip, Wintertaling, Bruine Kiekendief'.... alles wordt genoteerd. 



Na drie kilometer glijden, klimmen, klauteren en ploeteren splitsen we onze groep op in tweeën, 'We wachten op elkaar na het riet', legt Huub uit. Christien en Wim gaan linksom en Huub en ik rechtsom. 

Het gras komt tot boven mijn middel en de ondergrond is niet meer zichtbaar. Terwijl ik mijn uiterste best doe om niet in een onzichtbare geul te stappen, leert Huub mij het verschil tussen de Oeverpieper en de Graspieper. 'Hoor je dat? Dat is een Oeverpieper. Psist, psist, psist'. Ik focus me op het geluid en probeer het te onthouden. 'Hoe onthouden jullie al die geluiden?' vraag ik aan Huub. Hij lacht en vertelt dat hij al vanaf z'n veertiende met een verrekijker vogels aan het kijken is. 'Je leert het door heel veel te doen en veel naar buiten te gaan', aldus Huub. Ok dat is duidelijk. Ik heb nog veel te leren. 

Na het riet voegen we weer samen en nadat we met z'n vieren een aantal diepe geulen getrotseerd hebben (ik word er steeds handiger in) is het na 8 kilometer tijd voor pauze. 'Hier is het restaurant', lacht Huub. We ploffen neer en ik begrijp waarom iedereen aan mij vroeg of ik genoeg eten bij me had. Wat een honger heb ik. De boterhammen worden uitgepakt, de koffie ingeschonken en we genieten van het uitzicht. 

Nadat de magen gevuld zijn, begint het laatste deel van de telling. Huub houdt goed in de gaten of we niet de vogels tellen van de andere route, zodat er geen dubbele telling ontstaat. We lopen door brede geulen en door het water. Ik maak nog een paar knievallen. 'Daar zat een geul Amke'. Het zonnetje schijnt en uit de wind in de geulen kunnen de jassen uit. Wat een voorrecht om hier te mogen te lopen. Het is prachtig en de tijd staat voor mijn gevoel even stil. Niet voor de tellers, want er vliegt een grote groep Grauwe Gazen voorbij die razendsnel geteld moeten worden. Als ik voor het eerst in mijn leven een vogel herken aan zijn roep (een Oeverpieper), ben ik zo blij dat ik vergeet dat ik inmiddels vastgezogen ben in de modder. Een smak voorover is het gevolg...

Uiteindelijk komen we 6,5 uur later weer terug bij het beginpunt. Het was een prachtige dag en een unieke ervaring. Wat een fysieke inspanning. En dan heb ik nog niet eens al die vogels moeten tellen. We zijn ontzettend blij met onze vrijwillige tellers die iedere maand zich inzetten voor Het Zeeuwse Landschap. Complimenten!

Ik sjok terug naar de auto waar ik me ontdoe van mijn laarzen, rugzak en verrekijker. Drie dagen spierpijn neem ik op de koop toe. Wat een fantastische ervaring.